دست‌هایی که بوی نجات می‌دادند 

به گزارش نوید شاهد ایلام، خون همیشه نشانه‌ای از زندگی بوده، اما بعضی‌ها زندگی را برای دیگران هدیه می‌دهند قطره‌هایی که در رگ‌های امید جاری می‌شوند دل‌هایی که برای دیگری می‌تپند دست‌هایی که برای نجات باز می‌شوند و وجود‌هایی که وقف انسانیت می‌شوند.

یکی از این نام‌ها که همیشه بر تارک ایلام می‌درخشد شهید «علی محمد چمن گل» است مردی که در روز‌های جنگ نه فقط برای زخم‌ها بلکه برای امید ایستاد، خون در رگ هایش بود، اما بیشتر از آن در دستانش بود دست‌های که بوی نجات می‌دادند و هر قطره خونش امید را به دل‌های خسته می‌ریخت.

خون همیشه نشانه‌ای از زندگی بوده، اما بعضی‌ها زندگی را برای دیگران هدیه می‌دهند قطره‌هایی که در رگ‌های امید جاری می‌شوند دل‌هایی که برای دیگری می‌تپند دست‌هایی که برای نجات باز می‌شوند و وجود‌هایی که وقف انسانیت می‌شوند.

در میان این انسان‌های بزرگ بودند کسانی که نه فقط لحظه‌ای بلکه تمام عمرشان را صرف راهی کردند که پایانش روشن بود، اما آنچه برایشان مهم بود همان مسیر بود مسیری که در دلشان امید داشت و هر گامشان پر از فداکاری.

با گذر روز‌ها بعضی نام‌ها در دل تاریخ جا گرفتند نام‌هایی که به فلسفه‌ای از جنس انسانیت بدل شدند آن‌ها در ضربان قلب‌هایی ماندند که هنوز از نفس ایثار جان می‌گیرند و هر بار که یادشان می‌آید انگار عهدی تازه بسته می‌شود عهدی که رنگ فراموشی به خود نمی‌گیرد.

آری یکی از این نام‌ها که همیشه بر تارک ایلام می‌درخشد شهید «علی محمد چمن گل» است مردی که در روز‌های جنگ نه فقط برای زخم‌ها بلکه برای امید ایستاد خون در رگ هایش بود، اما بیشتر از آن در دستانش بود دست‌های که بوی نجات می‌دادند و هر قطره خونش امید را به دل‌های خسته می‌ریخت.

هر قطره خون پلی است بین انسان ها، زخمی را التیام اندوهی را به امید بدل کرده و انسان را به معنای زیبا و واقعی خود نزدیک‌تر می‌کند.

این قطره‌ها حرف دارند حرف‌هایی از جنس نجات از ایثار از تولدی دوباره، شاید کسی در گوشه‌ای از این سرزمین با لطف یک اهدا کننده دوباره نفس بکشد دوباره چشم باز کند دوباره زندگی را لمس کند و این همان معنای زیبای انسان بودن است.

شهید چمن گل در سازمان انتقال خون ایلام خدمت می‌کرد، اما حضورش فراتر از یک مسئولیت اداری مرهمی برای زخم‌های رزمندگان بود و در روز‌های سخت نه تنها کنار مجروحان بلکه خون خود را هم بار‌ها بخشید، چون باور داشت هر قطره خون می‌تواند حیاتی دوباره ببخشد.

سرانجام در بیست و دوم دی ماه ۱۳۶۵ آسمان ایلام فریاد مظلومیت سر داد مردی از میان ما رفت که زندگی را در بخشیدن معنا کرده بود، اما نامش در دل‌ها ماند و روح ایثارش هنوز در میان مردم جریان دارد.

اکنون آرامگاهش در گلزار شهدای علی صالح مأمن یادهاست میراثی ارزشمند از او مانده است مرکزی به نامش که از فروردین ۱۳۹۷ در غرب تهران فعالیت می‌کند مرکز انتقال خون شهید «علی محمد چمن گل» جایی که هر روز دستانی برای بخشش بالا می‌روند قطره‌هایی در سکوت جریان می‌گیرند و امید را باز می‌گردانند جایی که هر اهدا روایتی از انسانیت خالص است پلی میان جان‌هایی که تپش دوباره را تجربه می‌کنند و نامی که هنوز زنده است.

یادداشت از مریم بالوی فیلی فعال رسانه ای

انتهای پیام/